Τα χέρια πεντακάθαρα από τα συνεχή πλυσίματα και τις απολυμάνσεις. Ξαφνικά έγιναν ένοχα. Τα χέρια έγιναν ένοχα για ότι πιάνουν, ακόμη κι αν αυτό είναι άλλα χέρια… Τα χέρια νιώθουν μόνα καθώς απαγορεύεται να πιάσουν άλλα χέρια!
Χειραψία: Ο χαιρετισμός με το δόσιμο των χεριών σε συναντήσεις, το άγγιγμα και πιάσιμο του χεριού του ενός από το χέρι του άλλου, όταν αγγίζουν οι παλάμες και σφίγγονται τα χέρια. Θερμή χειραψία, ψυχρή χειραψία, τυπική χειραψία, φιλική χειραψία, επαγγελματική, ακόμη και ερωτική.
Όταν δύο άνθρωποι συναντηθούν, συνηθίζεται να απλώνουν το δεξί τους χέρι και να χαιρετιούνται με χειραψία. Είναι μία ωραία και θερμή κίνηση πού εκφράζει συμβολικά τη φιλία και την εγκαρδιότητα. Μία ωραία χειραψία προδιαθέτει ευχάριστα.
Στους φίλους, στους συνεργάτες, στους πολιτικούς, στους αθλητές, ακόμη και στους “αντίπαλους” όταν θέλουν να στείλουν μήνυμα σιωπηρής εκεχειρίας.
Η επικρατέστερη θεωρία για την καταγωγή της χειραψίας είναι ότι ξεκίνησε από τους ανθρώπους των σπηλαίων ως χειρονομία ειρήνης, αλλά και ως ένδειξη ανασφάλειας, αν ο άλλος δηλαδή ήταν όντως “φιλικά διακείμενος”.
Οι αρχαίοι έτειναν τα χέρια τους και έπιαναν σφιχτά τα χέρια ο ένας του άλλου για να αποδείξουν ότι δεν κουβαλούν όπλο. Αργότερα, οι Ρωμαίοι έπιαναν τον πήχη του χεριού του άλλου για να διαπιστώσουν ότι δεν είχαν κρυμμένο μαχαίρι στο μανίκι του.
Σε όλο τον αρχαίο κόσμο, η χειραψία έχει απεικονιστεί σε αγγεία, ταφόπλακες και πέτρινες πλάκες με σκηνές γάμων, που δείχνουν συμφωνίες με τους θεούς, νεαρούς πολεμιστές που φεύγουν για τον πόλεμο, και τους πρόσφατα νεκρούς που φτάνουν στην επόμενη ζωή.
Στη λογοτεχνία πρωτοσυναντάται στον Όμηρο, τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια.
Στη Μεσαιωνική Ευρώπη οι ιππότες έκαναν επίσης χειραψία μεταξύ τους για να δουν εάν θα έπεφταν κρυμμένα όπλα.
Τον 17ο αιώνα, πιστεύεται ότι οι Κουάκεροι (μέλη της «Θρησκευτικής Κοινωνίας των Φίλων», Χριστιανικής Ομολογίας η οποία εμφανίστηκε τον 17ο αιώνα στην Αγγλία με πρωτεργάτη τον Γεώργιο Φοξ) υιοθέτησαν την χειραψία ως χαιρετισμό. Μέχρι το 1800 είχε καθιερωθεί σε τέτοιο βαθμό που εκδόθηκαν και εγχειρίδια για τη σωστή χειραψία.
Σε μία μελέτη του 1929 η νοσοκόμα Λέιλα Γκίβεν έγραψε ένα άρθρο στο American Journal of Nursing θρηνώντας για το έθιμο «του αγγίγματος των δαχτύλων και του χτυπήματος της παλάμης» της νέας γενιάς που είχαν αντικαταστήσει τη χειραψία. Προειδοποίησε τα χέρια είναι «παράγοντες μετάδοσης βακτηριδίων» και παρέθεσε μελέτες που έδειχναν ότι η χειραψία μπορούσε να μεταδώσει εύκολα τα μικρόβια. Σαν συμπέρασμα, πρότεινε ότι οι Αμερικάνοι έπρεπε να υιοθετήσουν την Κινέζικη συνήθεια να πιάνουν και να κουνάνε τα δικά τους χέρια όταν χαιρετούν έναν φίλο. «Τουλάχιστον, τότε τα βακτήριά μας θα έμεναν στο σπίτι μας», έγραψε.
Στις μέρες του κορονοϊού, 91 χρόνια μετά, οι “ειδικοί” αναφέρουν πως ίσως ήρθε το τέλος της χειραψίας, έναν από τους πιο βασικούς τρόπους μετάδοσης του ιού.
Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε το οριστικό τέλος της χειραψίας… Ας ευχηθούμε ότι είναι απλά είναι ένα προσωρινό μέτρο αυτοπροστασίας, όπως τόσα άλλα.
Όχι ο ιός δεν μπορεί να σκοτώσει κάτι τόσο παλιό όσο η χειραψία ανάμεσα στους ανθρώπους!
