* Eίχα την πίστη ότι μπορούσα να ζήσω οποιοδήποτε ζωή, το ίδιο εύκολα με αυτήν που ζω ”εξ αδιαιρέτου”. Πίστευα πως τα ”δύσκολα” είχαν περάσει πια, οπότε θα…
Με το ”θα” όμως, μέρες δεν περνάνε, νύχτες δεν αρματώνουνε. Με το ”θα” δεν καβατζάρεις 24ωρα, πως να το κάνουμε. Αυτό είναι ένα μάθημα των ημερών που ζούμε. Σπουδαίο μάθημα.
Είμαι και κάπως τυχερός, εδώ που τα λέμε. Στην γειτονιά που μένω, δεν βλέπω συχνά, ψηλότερα μπαλκόνια από το δικό μου, έτσι προστατεύεται η φαντασία και η ματιά μου και δεν έχω να ζηλέψω την πτώση κανενός, γιατί οι πτώσεις από τέτοιους ορόφους, συνήθως ατερμάτιστες είναι. Εντάξει, εντάξει, πέστο πέταγμα εσύ, δεν θα τα χαλάσουμε τώρα στην διατύπωση, δεν είναι η ώρα που λένε.
Και όσο προσπαθώ να αποπροσανατολίσω τις σκέψεις μου, τόσο αντιλαμβάνομαι πως έχω ξεμείνει από συμμάχους.
Να ο Μορφέας π.χ.. Σπάνια με επισκέπτεται πια και οι μέρες αυτές που διανύουμε, θα ήταν μια κάποια ευκαιρία για να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας. Μάταια. Ο ύπνος με δόσεις, λες και τον έχω αγοράσει από πολυκατάστημα. Με δόσεις το λοιπόν ακόμα κι όταν έρθει, κάθε τόσο ένα τηλέφωνο να με ξυπνάει για να μου πει μια κοντρόλ τενόρα φωνή πως οι δόσεις οι δικές μου, δεν είναι …άτοκες.
* Αυτή η μέρα μπήκε ακούγοντας:
