* Όσο οι μέρες περνούν και εμείς παραμένουμε έγκλειστοι, το μάτι όλο και περισσότερο εξοικειώνεται με το περιβάλλον. Αναγνωρίζει ευκολότερα τα σημάδια των ανθρώπων. Οι κινήσεις της μαριονέτας παύουν να είναι πια χαριτωμένες, γίνονται μουντές, μελαγχολικές, υγρές και αρχίζουν να μυρίζουν μούχλα.
Όποια κίνηση, στο ελάχιστο πια, όχι μόνο λόγω της απαγόρευσης, μα και η διάθεση σιγά σιγά παραιτείται, η κίνηση λοιπόν ένα γύρω στην γειτονιά.
Γνωρίζω κάποιους τύπους σε αυτή την γειτονιά, που ξεγέλασαν την θάλασσα στο μέτρημα και σήμερα, στις μέρες ετούτες, «παίζουν» τα ρέστα των ονείρων τους, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα και όλο να χάνουν. Οι μεγάλες ελπίδες κρυμμένες στα εικονίσματα και στα σταυρό-προσκυνήματα, είδωλα αντίστροφα μέσα από ιδανικούς καθρέφτες, τούτοι οι άνθρωποι της γειτονιάς μου, φοβισμένοι πια. Λες και ξοφλιούνται λογαριασμοί τιγκαρισμένοι στα πανωτόκια, χρωστούμενα σε μέρες που έχουν δώσει το κάτι τις τους και το κάτι παραπάνω μη σου πω και από τα κύματα που ήρθαν και όσα η θάλασσα δεν κατάπιε, γκρεμοτσακίστηκαν στα βράχια.
Από την άλλη μεριά, εκεί που έλεγες, άνθρωπος, άνθρωπο δεν γνωρίζει, τώρα μη τυχόν και αργήσεις στον προαυλισμό…
-Καλημέρα σας κύριε Σπύρο, πώς είστε σήμερα;, η καρδίτσα σας;
Αργήσατε και ανησυχήσαμε…
Μα και εσύ τα ίδια κάνεις, μπορεί να μην είσαι ακόμα τόσο διαχυτικός, κοιτούσες όμως την γειτόνισσα που βγήκε το μεσημέρι να πλύνει τα παντζούρια από τα παράθυρα του ισογείου και όσο και να το πεις, την σκέψη σου την έκανες. Δύο ώχρες παρά δίπλα, το λακριντί στημένο κάμποση ώρα τώρα από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Έξω, όλοι με τα χαρτιά στο χέρι και τα καρότσια από τα σούπερ μάρκετ, απαραίτητα με το ανάλογο χαρτί υγείας. Μα κάπως έτσι είναι οι γειτονιές, μικρογραφία του κόσμου.
