*18/4/2020
Μεγάλο Σάββατο, άνοιξη καραμπινάτη πια. Έχω πάψει να μετρώ τις μέρες του εγκλεισμού. Για ένα περίεργο, ανεξήγητο λόγο, όλες αυτές τις μέρες, έχω βάλει μπροστά και διαβάζω για τις ρημάδια ζωές, εκείνων που εγώ ονομάζω ”τραγικούς”. Τον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, ω γλυκύ μου έαρ, κυριολεκτικά!
Ακούω από μακριά, κάτι σαν ψαλμωδία, σαν ένα ανήσυχο αεράκι να έχει βαλθεί να χρωματίσει την σιωπή, να την κάνει να πάψει να είναι απόλυτη. Εντάξει σε αυτό βοηθάνε και κάποιοι κάγκουρες με τα ΙΒΙΖΑ τους και τα ”παπάκια” τους.
* 19/4/2020
Κυριακή πρωί.
Ώρα 7.00.
Βγαίνω στο μπαλκόνι ένα.
Σιωπή.
Πηγαίνω μπαλκόνι δύο, άκρα του τάφου σιωπή.
Αργότερα, προς το μεσημέρι, εντόπισα πολλούς συγκρατούμενους, συμμαζεμένους, ίσα για την τσίκνα.
* 20/4/2020
Ορίστε, Πέρασε και η Ανάσταση, λυσσάξατε…
Τι καταλάβατε;;;
Θυμήθηκα πως φέτος έκτος από κουλουράκια που έφτιαξα, έβαψα και αυγά. Εντάξει δεν πέτυχε η βαφή, ήθελε ντεκαπάζ η …ρίζα.
Χάνομαι με δική μου επιλογή και δική μου ευθύνη στη σιωπή και στις χαραμάδες ενός χώρου αδιέξοδου χωρίς φως όπου οι θεοί δεν έχουν καμία δουλειά και καμία υπόσταση.
Εδώ που το σώμα γίνεται δρόμος για άπειρα λάθη,
για οράματα,
για μαγγανείες και δείγματα ευτυχίας.
Για μεθυσμένους έρωτες αλλά ποτέ για όνειρα.
Αν οι ικέτες έχουν κάνει σωστά την δουλειά τους με ευθύνη και μεγαλοψυχία, τότε έχω ελπίδα κάποια από τα κύματα τις πρωινές ώρες να έρθουν στην σειρά σαν λέξεις προσευχής και να ξεπλύνουν τις πληγές.
Αν όχι, τότε σταγόνες από μάτια πυρακτωμένα μετά το τρακάρισμα θα κολυμπούν μέσα μου σε μια ατέρμονα προσπάθεια να με δροσίσουν. Μα όλο και περισσότερο θα με καίνε. Το κορμί θα γεμίσει δρωτσίλες, θα ακούω φωνές και γεύση από τα σταφύλια των χειλιών σου θα στέκει αμέτοχη δίπλα σε μια ομορφιά παρείσακτη και αμειβόμενη.
Εγκεφαλική ρηγμάτωση, εγκάρσια μέσα μου και έξω ένα κρύο να σε διαπερνάει σαν καυτό σίδερο.
Δεν υπάρχουν δάφνες να σου φέρω.
Μαράθηκαν.
Oύτε τιμές βασιλιά θέλω να σου αποδώσω. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους βασιλιάδες ούτε καν νεκρούς.
Να μην ξεχάσω μόνο βαφή για τα μαλλιά,
για τα τριαντάφυλλα να πάρω,
να θυμηθώ,
να μην ξεχάσω,
να προσθέσω κι άλλες τρύπες στα χέρια μου να χωράνε περισσότερα καρφιά.
Τελειώνουν σιγά σιγά τα γράμματα και ξεβάφουν οι λέξεις.
Ότι περισσεύει, το μαζεύω και το βάζω σε κορνίζα.
