* Σήμερα η μέρα μοιάζει με χελιδονόψαρο. Σκέφτομαι τη ζωή στην επαρχία. Σκέφτομαι τη νύχτα που πέρασε. Τη νύχτα που δύσκολα γίνεται φίλη. Που μπορεί να κρύβεται και να κρύβει. Έχει συμμάχους, την αδράνεια, την έλλειψη όρασης, την σιωπή.
Τη νύχτα φαντάζεσαι. Κυρίως φαντάζεσαι. Ακούς έναν θόρυβο, προσπαθείς να προσδιορίσεις τι είναι, από που έρχεται και όση ώρα συμβαίνει αυτό, είναι αρκετό για εκείνη, να επιτρέψει στο μυαλό να κάνει τα δικά του ”παιχνίδια”.
Σκέφτομαι εκείνους, που βρεγμένοι κοιμούνται στο χώμα. Εκείνους που δεν ξέρουν τι παραμύθια να πουν στα παιδιά τους τέτοιες ώρες, που πεινασμένα κλείνουν τα μάτια, όχι γιατί φοβούνται το σκοτάδι, μα γιατί ο άνθρωπος γίνεται αγρίμι να ξεσκίσει τον άνθρωπο, μόλις μπορέσει και αυτό το έχουν ζήσει πολλές φορές μέχρι τώρα. Αλλού τον τόπο τον έλεγαν Χόμς ή Αλέπο ή Κιγκάλι, ή Μόσταρ, ή Γκρόζνι, ή Σμύρνη, ή Τραπεζούντα…
Ο χθεσινός απογευματινός ”προαυλισμός”, με έφερε πάνω στα σημάδια των ανθρώπων. Σημάδια που πονάνε, αλλά αμέσως μετά το βόλεμα μας, τα ξεχνάμε πιο γρήγορα. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος που πηγαίνουμε πάρα κάτω.
Σύλλογος Προσφύγων ”ΕΛΠΙΣ”1968, πλατεία Ελπίδος, Κουκάκι.
Σήμερα η μέρα μοιάζει με χελιδονόψαρο. Τα ποδήλατα στις ταράτσες και οι σκιές γύρω γύρω…
