* Αγαπητό μου ημερολόγιο, η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική.
Η τάξη όμως δεν είναι αταξική. Μια πεταλούδα καλά κρυμμένη, ανάμεσα στις νυχτερίδες, ζωή στη σπηλιά.
Το φως όμως σ΄αυτή τη σπηλιά δεν έφτανε σχεδόν ποτέ. Σχεδόν…
Είναι αυτό που λέμε “λάθος της φύσης”, συμβαίνει καμιά φορά, μια νυχτερίδα ας πούμε, για κάποιο λόγο που ποτέ δεν θα μάθουμε, αποκλίνει της ορισμένης διαδρομής και μεταλλάσσεται. Γίνεται πεταλούδα, ή κυκλάμινο ή μήνυμα βρε αδελφέ.
Το σύστημα έχει φροντίσει από τα πριν για όλα. Για όλα όμως. Τι θα υπηρετεί ο τάδε και πως. Πώς θα λειτουργεί αυτή η υπηρεσία και ποιανού (;) τα συμφέροντα θα υποστηρίζει, τι πρέπει να κάνει ο δείνα και ποιος και πότε θα ανοίγει το “καπάκι από τη χύτρα” για να υπάρχει εκτόνωση.
Όλα τακτοποιημένα. Καμιά φορά όμως, έτσι για να πιστοποιείται και ο κανόνας, κάποιο από τα γρανάζια πετραδίζει, παίρνει άλλες στροφές, άλλο δρόμο. Αν είναι ένα, έχουμε δονήσεις σαν κι αυτές της περίπτωσης που μας απασχολεί. Αν είναι πολλές, πάρα πολλές, τότε έχουμε δονήσεις που οι άνθρωποι ονομάζουν εξέγερση. Γύρω γύρω οι άνθρωποι. Κάθε λογής. Με όλα τα τραύματα να αιμορραγούν, είτε ένοχοι είτε αθώοι.
-Ναι μα οι εισαγγελείς είναι εκπαιδευμένοι να είναι αλλιώς.
-Πώς αλλιώς δηλαδή, να μην ακούν, να μη βλέπουν, να μη νιώθουν; Μόνο να κοιτάζουν τα κιτάπια που κι εκείνα όμοιοι τους τα συνέταξαν. Και ο κόσμος που ζούμε, όταν είναι όπως τώρα, γιατί να σφαδάζει από τους πόνους, Θυμάσαι τότε με την Ηριάννα και τον Περικλή, με το Ζακ. Έναν εισαγγελέα ζητούσαμε, έναν αδέκαστο, να μιλήσει, να πει κάτι διαφορετικό, όχι τους στίχους από τη “βίβλο”. Και στον Παύλο, θυμάσαι, θυμάσαι πως αιμορραγούσαν οι πληγές;
Τώρα μέσα σ΄αυτή τη σπηλιά, αναμεσα στις νυχτερίδες, μια πεταλούσα έδειξε το φως. Οι νυχτερίδες φοβούνται το φως, οι πεταλούδες αγαπάνε το φως. Ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, λέει, ζητάει από τον Άρειο Πάγο, τη δίωξη της εισαγγελέως, θες να σου αραδιάσω δικηγόρους και τις πρακτικές τους;
Ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργό, λέει, με απαράδεκτο τρόπο (sic!) παρεμβαίνει…
Η Ελένη, ο Παύλος, ο Ζακ.
Τα δικαστήρια λέει (ο υφυπουργός του Μεγάρου) δεν είναι “λαϊκή απογευματινή” . Άλλο η εν συναίσθηση, άλλο η ταύτιση.
Η εξουσία πάντα σε σήψη ήταν, η όποια εξουσία μόνο μέσα από τη σήψη μπορεί να ζήσει. Αστυνομικές δυνάμεις πάνοπλες, διαλύουν νεαρούς από τις πλατείες, με αφορμή τα μέτρα προστασίας για τον ιό. Αστυνομικές δυνάμεις πάνοπλες, περιφρουρούν δημάρχους και κλακαδόρους στο ταρατατζούμ της πλατείας.
Η εξουσία σίχαμα πάντα, η όποια εξουσία. Εκείνη που σακατεύεις τη γυναίκα ή το παιδί, γιατί τους λες δικούς σου. Η γυναίκα ΜΟΥ, το παιδί ΜΟΥ. Η εξουσία η άλλη, η νομοθετημένη. Εκείνη των στολών.
-Μα τι λες τωρα. Τι πετάγεσαι έται ξαφνικά; Δεν με νοιάζει καθόλου πως σε λένε. Άκου συνείδηση, όνομα είναι αυτό; Και γιατί ανακατεύεσαι; Τι δουλειά έχει τώρα ο Άκης, ο Γιάννος, ο”ιπτάμενος γιατρός”, ο Γεωργιάδης, ναι ναι αυτός. Πώς ανακατεύεις το Φλώρο της Εnerga; Σκασμός!!!
-Η Δικαιοσύνη…
…Ναι. Εμείς εμπιστευόμαστε τη δικαιοσύνη Μας, δεν παραμβαίνουμε στο έργο της, είναι εκπαιδευμένη η δικαιοσύνη Μας.
-Σκασμός σου είπα, είμαι η Εξουσία εγώ. Ο “οργισμένος” δικηγόρος, ο “πιστός” παπάς, ο “έντιμος” αστυνομικός, ο “καθαρός” πολιτικός, ο “αδέκαστος” δικαστής, ο “αγανακτισμένος” πολίτης.
Είναι πολύς ο σανός, φτάνει για όλους, εχει μεριμνήσει ο κύριος.
Υ.Γ. ΚΥΡΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΑ ΔΟΓΚΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑΤΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Η ΕΛΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΛΟΓΙΖΟΤΑΝ.
*Η μέρα μπήκε ακούγοντας:
