Η Ελλάδα καίγεται, η Ηλεία ξανακαίγεται.
Ξεκίνησα από την Κρέστενα, το χωριό μου, να δω ιδίοις όμμασι την καταστροφή.
Αρχαία Ολυμπία, Πελόπιο, Καυκανιά, Βασιλάκι, Λάλας…
Χιλιάδες στρέμματα στάχτη. Τα τοπία μη αναγνωρίσιμα, χωρίς διακριτά σημάδια, χωρίς εναλλαγές. Σκελετοί δέντρων και καμένο χώμα. Ασπρόμαυρες εικόνες που κάνουν τις λέξεις να φαίνονται φτωχές. Συναισθήματα που δεν μπορούν να περιγραφούν…
Τελικός προορισμός Νεμούτα.
Μια διαδρομή που μέχρι πέρσι ήταν εκδρομή με γέλια, χαρά, παιδιά, φίλους στους παραμυθένιους καταρράκτες, έγινε φέτος με βάρος στην καρδιά και κόμπο στο στομάχι. Φτάνοντας, η φωτιά σε εξέλιξη.
Οι κάτοικοι σε επιφυλακή, αποκαμωμένοι, υπολογίζουν τις δυνάμεις τους και τα μέσα που διαθέτουν. Το νερό λιγοστό…
Δεν είναι για ξόδεμα. Το κρατούν για τη στιγμή της άμεσης ανάγκης. Βουβοί παρακολουθούν τη φωτιά και την ξορκίζουν να μη γυρίσει πίσω.
Μια αναμέτρηση, δυστυχώς, άνιση…