*Τα παιδιά που δεν περιμένουν ποιος θα τους τραγουδήσει ο όποιος, σε κανένα Λαύριο, τα παιδιά που καρτερικά υπομένουν τις αποφάσεις των μεγάλων, των σοφών, για να ξαναβγούν να παίξουν στα σοκάκια, στις ελάχιστες αλάνες, στις παιδικές χαρές που τώρα είναι κλειδαμπαρωμένες, τα παιδιά που ζητάνε το σχολείο, τους φίλους τους, τους συμμαθητές τους, τους δασκάλους τους. Τα παιδιά που για μια φορά ακόμη σκεφτόμαστε λιγότερο, γιατί τα δικά μας “ψυχολογικά” είναι σημαντικότερα.
Τα παιδιά που μας ανέχονται, αλήθεια εως πότε…
Τούτες οι μέρες έδειξαν στοιχεία ετερόκλητα, σε σχέση με τις ανάγκες μας και με τις συμπεριφορές μας. Από μία πρώτη ματιά μοιάζουν να είναι μέρες ευτυχίας για τα κατοικίδια και οι ίδιες μέρες, να είναι μέρες “αβολες” για τα παιδιά.
Μοιάζουν οι μέρες που ζούμε σαν εκείνα τα δωμάτια στα χωριά που άνοιγαν μια φορά το χρόνο. Που πάταγε κόσμος μόνο σε γιορτή.
Βλέπω τα παιδιά να μουτζουρώνουν τον κόσμο και είναι όπως μουτζουρώνουν τους τοίχους στο δωμάτιο τους, ίδιο πράγμα. Όλα ένας κύκλος ομόκεντρος. Ένας κύκλος όλο σκόνη, μα τόσο φυσικός. Ένας κύκλος σαν σούρουπο που έχει πληγές στα γόνατα, ένα πράγμα. Είναι η εικόνα που με στοιχειώνει, δωρεάν παιδάκια στα μπαλόνια, ροζ μαμάδες, κορδόνι από μπαμπάδες και ένα κουδούνι στο όνομα. Τους χαιρετισμούς μου στο Φίκο Μπέντζαμιν.
*Η μέρα μπήκε ακούγοντας:
