* Ξεχύθηκαν οι εγκλωβισμένοι στους Ασφοδέλους Λειμώνες και βάλθηκαν να αφήσουν παραπονεμένη την Περσεφόνη. Η αφορμή ισχυρή και αιτιατή και η ανάγκη ηχηρότερη. Μα ήταν δύο οι ανάγκες, μια στην κάθε πλευρά. Αρματωμένες, ετοιμοπόλεμες. Εκείνη της χαράς, του ξεφαντώματος, της δίψας και απέναντι η άλλη, της υπομονής, της σύνεσης, της γιατρειάς.
Δεν γνώριζαν όμως οι εγκλωβισμένοι, πως σε αυτά τα μέρη o Άδης υποδέχεται τις ξεϋφασμένες μορφές των πεθαμένων, στα έρημα λιβάδια που ευδοκιμούν τα Σπερδούκλια. Σε τέτοιους τόπους πονετικούς και πονεμένους, ταιριάζει το ωχρό λουλούδι του φυτού.
Σ’ ένα από αυτά τα λιβάδια, γεμάτα από ασφοδέλους, συναντήθηκαν και οι ψυχές των ηρώων πού είχαν πέσει στην Τροία (Όμηρος, Όδ. 11.539-24.3). Τα χειμωνιάτικα γυμνά κοτσάνια του ασφόδελου, οι ποιητές, τα έβλεπαν πλάι πλάι να συντρέχουν με τις στρατιές των ψυχών πού περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα.
Και ήταν και εκείνη η οσμή η δυσάρεστη του φυτού, μαζί με τ’ άχαρα λουλούδια του, που ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου.
Μέρα της Γης βλέπεις εχτές, από εκείνες τις μέρες που τις λένε παγκόσμιες και χρειάζεται μια φορά τον χρόνο να στο θυμίζουν πως υπάρχει, η Γη ας πούμε και εσύ περιχαρής να τρέξεις να γιορτάσεις.
* Αυτή η μέρα μπήκε ακούγοντας:
