Κοιμόμουν κανονικά, που λένε, μέχρι που τα όνειρα άρχισαν να καταλαμβάνουν “ζωτικό” χώρο. Στο δρόμο με την μάσκα, “καλημέρα” με την μάσκα, στο περίπτερο με την μάσκα, στη βόλτα με την μάσκα, στο κρεβάτι, ακόμα, με μάσκα.
Να ξυπνήσω… θυμήθηκα, που εκεί, κοντά 25 χρόνια πίσω, έβλεπα τους Γιαπωνέζους τουρίστες στην Αθήνα με μάσκα και γαντάκι και σκεφτόμουν πως γίνεται ένας λαός να είναι τόσο υποχόνδριος. Ξύπνησα, σηκώθηκα, πλύθηκα και άνοιξα την πόρτα να μπει αέρας.
Μια μάσκα, η πρώτη εικόνα της ημέρας.