* Έχεις ακούσει ερωτευμένο κότσυφα, να κελαηδάει έξι ή ώρα το ξημέρωμα;
Αν όχι, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα σου μιλάω.
Θα μου πεις, τόσο σημαντικό είναι;
Ο ήλιος δεν είχε φανεί ακόμα, η μέρα βιαστική όπως κάθε φορά, είχε «σπρώξει» την νύχτα πέρα από την θάλασσα και είχε πάρει την θέση που της αρμόζει στα συμβαίνοντα του κόσμου. Μια ρουτίνα εκατομμύρια χρόνια τώρα, μα τώρα σε διαφορετικές συνθήκες. Τώρα που ζούμε ”άλλες” μέρες.
Το κρεβάτι μου βλέπει στο μπαλκόνι νούμερο δυο, στο πίσω μπαλκόνι δηλαδή, σε εκείνο, που εμπρός του ξεχύνεται μια λωρίδα γης, σαν χείμαρρος , ανάμεσα από σπίτια, λεμονιές, συκιές, κάτι λίγοι θάμνοι και δύο κρίνα. Κάποια από αυτά υπάρχουν μέσα στις αυλές των σπιτιών, άλλα σε ακάλυπτους χώρους.
Από παιδί μου άρεσε να λέω εγώ την πρώτη καλημέρα, έτσι έμαθε και ο γιος μου. Θυμάμαι, πόσες και πόσες φορές δεν ήταν που με παρακαλούσε από βραδύς, να τον ξυπνήσω το πρωί να δει το ξημέρωμα, ”την Αυγούλα”, έτσι όπως την έλεγε.
Είχα ανοίξει τα μάτια, είχα καλημερίσει τον ερχομό της μέρας και ετοιμαζόμουν «να αλλάξω πλευρό». Τότε ήταν που σαν άναμμα ηλεκτρικού, ομόρφυναν τα πάντα, γύρω και εντός μου. Ένα κελάηδισμα έντονο, με ιδιαίτερο ρυθμό, σαν κάλεσμα, σαν συνομιλία, ξεχύθηκε από την μεριά που ερχόταν το φως και βάλθηκε να κατακτήσει τις αισθήσεις μου. Είχα νιώσει ακόμα μια φορά έτσι, το θυμάμαι πολύ καλά, ήταν τότε που άκουσα για πρώτη φορά το Concerto Νο 2 για πιάνο του Rachmaninoff. Απίστευτη συγκίνηση. Χάθηκε με έναν μαγικό τρόπο, κάθε άγχος, η οπουδήποτε σύγχυση, ο κάθε φόβος.
Έμαθα στη ζωή μου, να μπορώ ότι αγαπώ και ότι με συγκινεί να μπορώ να το κρατώ στην θύμηση. Ίσως γι αυτό αγαπώ τόσο πολύ τις εικόνες κάθε είδους.
Σηκώθηκα, βγήκα στο μπαλκόνι και τον είδα. Εκείνος, ντυμένος με το ”χαρούμενο μαύρο” και την κίτρινη, κερένια μύτη του, στοιχεία της εμφάνισης του που τον κάνουν τόσο ξεχωριστό, να προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε ένα λεπτό κλαράκι μπουκαμβίλιας. Το κατάφερνε με επιτυχία. Κοντά στο ένα μέτρο και ένα άλλο κοτσύφι, σαφώς το θηλυκό, αφού όση ώρα εκείνος της τραγουδούσε, εκείνη έκανε ότι περνούσε από το …ράμφος της, να γίνει πιο όμορφη. Στερεότυπα και στον κόσμο των πουλιών.
Προς στιγμή σκέφτηκα πως κανένας ιός δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, όσο η φύση επιθυμεί να συνεχίσει τη Ζωή. Η φύση που τόσο πολύ την έχουμε απαξιώσει, που τόσο πολύ την έχουμε πληγώσει.
Του ζήτησα (και το εννοώ) να με περιμένει λίγο, έως ότου φέρω την φωτογραφική μου μηχανή, για να μπορέσω να κάνω μερικές φωτογραφίες, να έχω να τον θυμάμαι, είναι άλλωστε και αυτός ένας εύσχημος τρόπος να του πω «Ευχαριστώ».
Δεν με κοίταξε καν, γύρισε μόνο λίγο το κεφάλι του στα πλάγια, σαν να μου είπε:
-”Βιάσου”.
Όση ώρα τα φωτογράφιζα, εκείνος μου είχε την πλάτη γυρισμένη και μου θύμιζε φίλους που καμιά φορά προσπαθείς να τους φωτογραφίσεις και εκείνοι στην αμηχανία τους, αρχίζουν:
-”Μην με τραβάς μωρέ, δεν έχω φωτογένεια, άλλωστε, αφού ξέρεις, εμένα δεν μου αρέσουν οι στημένες, προτιμώ τις φυσικές, να μην το ξέρω”.
Έτσι και αυτός, μέχρι που μια στιγμή, έτσι απλά, ένα νεύμα και μετά…