Ο χρόνος είναι σκληρός… σχεδόν αμείλικτος.
Τα λεπτά του, οι ώρες του, οι μέρες του κόβουν σαν λεπίδες…
Χαρακώνουν το δέρμα και το μυαλό…
Μα εσύ είσαι βράχος και παλεύεις με το κύμα.
Είσαι βράχος και αντέχεις τον αέρα…
Είσαι φάρος και η ριπή σου διαλύει το σκοτάδι.
Κι ας μην έχεις χέρι να σου σκουπίσει τον ιδρώτα όταν κουράζεσαι…
Κάποιον να σε σηκώσει όταν πέφτεις, στόμα να σου ψιθυρίσει δυό λόγια γλυκά…
Ένα χαμόγελο που θα σου δώσει φτερά να πετάξεις…
Κι ας μην έχεις νερό να σου ξεπλύνει την μοναξιά και τα δάκρυα…
Γιατί είσαι βράχος… Και οι βράχοι δεν κλαίνε.