12.8 C
Athens
Τρίτη, 19 Μαρτίου, 2024
spot_img

Θηβαΐδα: Ο όλεθρος της εξουσίας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ | + άρθρα

Ένας σχεδόν ξυλοπόδαρος, μία νεαρά που σταματημό δεν έχει, ένας ιμάντας θορυβώδης. Οι σκιές, καλά κρυμμένες, περιμένουν την σειρά τους.

Η είσοδος στην μικρή σκηνή, πες την Ωμέγα, νιώθεις!

Μία αύρα με χρώματα και δυναμικές σε υποδέχεται, προς στιγμή την μπερδεύεις με την ψιλή όμορφη ταξιθέτρια μα δεν κρύβεται εκεί το μυστικό.

Ό Ρακίνας έγραψε τη Θηβαΐδα ή τα αδέλφια εχθροί και παρ΄ότι ήξερε για τον εμφύλιο,  δεν γνώριζε τίποτα για τη Βάρκιζα και το θεατρικό αυτό που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μια Ελλάδα ματωμένη από εμφύλιους αλλά και λίγα χιλιόμετρα από την πληγή που δεν λέει να κλείσει και ακούει στο όνομα το όνομα Βάρκιζα. Ένα έργο αρχαιόθεμο, με πρωταγωνιστή όχι τα ονόματα, μα το αδελφικό μίσος που έθρεψε η τρέλα για την εξουσία, να κάνεις εχθρό τον αδερφό, για αυτή την πρέπουσα πόρνη, που με τον έναν ή τον άλλον «πάει». Τι πρίγκιπας, τι βασιλιάς, τίτλοι είναι που και αυτούς μια πρότερη εξουσία απένειμε, γιατί ως εξουσία οφείλει συνέχεια να έχει και ξέρει καλά τα σκοτεινά που έτσι ή αλλιώς η ίδια προς όφελος της δημιούργησε και με θεσμούς την προστατεύει, όπως εκείνον του δικαστή ή του αστυνόμου.

 Και έρχεται τούτος ο Ρακίνας εκεί στα 1600 και γράφει ένα  έργο θεατρικό που στο παλάτι θέλει να το “παίξει”, μα το ότι το κεφάλι του μετά την παράσταση, παρέμεινε στους ώμους του, είναι άλλου επίτευγμα.

Ας γυρίσουμε στα καθ΄ημάς όμως.

Στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, στη σκηνή Ωμέγα παρουσιάζεται το θεατρικό έργο  Θηβαΐδα ή αλλιώς «Τα αδέλφια εχθροί» του Ρακίνα, που σκηνοθετεί ο  Δημήτρης Μπαμπίλης,  μία παράσταση  ομάδας δεμένης, χωρίς ομάδα να  είναι, που μπορείς να διακρίνεις δύο η και τρία διαφορετικά είδη θεάτρου ανάμεσα στις ερμηνείες, μέσα σε ένα σκηνικό αγκαλιά πού αγκαλιά δεν είναι, μα είναι εξαιρετικό, λειτουργικό, σαφές και  ευφυέστατο.

Ο Δημήτρης Μπαμπίλης, ανήκει σε εκείνους τους σκηνοθέτες που μας αρέσει να αποκαλούμε σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς. Πιθανόν όχι γιατί έχει να κάνει με την ηλικία τους ή το χρόνο εμπλοκής τους με τα πράγματα, μα γιατί τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την οπτική τους.

Δεν είμαι θεατρολόγος για να μπορώ να παραθέσω μία τέτοια ανάλυση του έργου, μα στα μάτια μου κυριαρχεί ακόμα η λοξή στενή φωτιστική λόγχη που από το χέρι του Ετεοκλή θανάσιμα τον Πολυνείκη πληγώνει, ούτε μπορώ την «τρέλα» στα μάτια του Κρέοντα να προσπεράσω, όταν ο δυστυχής αντιλαμβάνεται το μάταιο της εξουσίας και πως έπρεπε τα λογικά του να χάσει,  λογικά για να σκεφτεί.

Να στέκει εκεί η εξουσία να τους λοιδορεί, να στέκει βωμός σαν οικοδόμημα, μα τέτοιο που όσο ισχυρό και αν είναι πάντα θα υπάρχει τρόπος να καταρρεύσει.

Γιατί άνθρωπος τον άνθρωπο είναι φρικτό να εξουσιάζει, πόσο μάλλον ο αδερφός τον αδερφό να εξοντώνει μόνο και μόνο για να είναι βασιλιάς.

 Και ο λαός;

Ο λαός να σέρνεται σε Βάρκιζες, να καταθέσει το όνειρό του.

Είναι η πρώτη μου φορά που παρακολουθώ τη δουλειά άλλων ανθρώπων και νιώθω την ανάγκη να θέλω να ήμουν μέλος,  να πω και εγώ μια άποψη. Να έχω γνώμη.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπαμπίλη, η ερμηνεία των ηθοποιών, το φως, ο ήχος, ο σκηνικός χώρος, το Όλον, με κάνουν να πιστεύω πως αυτό που βλέπω, έτσι όπως το βλέπω, με αφορά.

 Έρχεται και η ιστορία να εμπλακεί, ο χρόνος σύμμαχος για μία φορά, παρακαταθήκη η τέχνη του θεάτρου με τη γλώσσα της.

Παίρνω το θάρρος να ζητήσω από τον σκηνοθέτη, να μου επιτρέψει σε κάποια παράσταση, διακριτικά, να μπορέσω να κάνω μερικές φωτογραφίες, να χρησιμοποιήσω τη δικιά μου γλώσσα για να πω και εγώ η δική μου άποψη.

Αυτό πίστευα και πιστεύω πως είναι ο λόγος ύπαρξης της τέχνης, να σε κάνει να σκέφτεσαι, να μιλάς, να παίρνεις θέση και όχι να είσαι θεατής παθητικός, σαν ψηφοφόρος ένα πράγμα. Γιατί ο καναπές πού θεατές τρέφει, έχει πολλές μορφές.

Εκείνος λοιπόν (ο σκηνοθέτης) με ευγένεια περισσή και γενναιότητα μου επέτρεψε να φωτογραφίσω και λέω γενναιότητα γιατί στα αλήθεια, φανταστείτε, ποιος θα ρίσκαρε αφού άγνωστος του είσαι, στο «όνειρο» του να παρέμβεις.

Κι αν εσύ προκύψεις Κρέοντας ή Ετεοκλής ή Πολυνίκης ή Αντιγόνη ακόμα, πώς θα μαζέψει τα κομμάτια και διάλογο να αρχίσει;

ΘΗΒΑΐΔΑ ή τα αδέλφια εχθροί

του Ρακίνα

ΣΚΗΝΗ Ω

Δημοτικό θέατρο Πειραιά

Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπαμπίλης

Σκηνικά – Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη

Μουσική: Γκάρι Σάλομον

Φωτισμοί: Ελένη Χούμου

Ομάδα ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ

Ερμηνεία: Γιώργος Βουρδαμής, Βασιλική Δέλιου, Οδυσσέας Ζήκας, Φαίδων Καστρής, Θανάσης Κριτσάκης, Ειρήνη Κυριακού, Κλεοπάτρα Μάρκου

Πέμπτη με Κυριακή

Από 13 Οκτωβρίου ως 13 Νοεμβρίου 2022

Ώρα έναρξης: 21:15

spot_imgspot_img

Σχετικά Άρθρα

spot_img

Get in Touch

2,911ΥποστηρικτέςΚάντε Like
36ΑκόλουθοιΑκολουθήστε

Πρόσφατα Άρθρα

This function has been disabled for Press Carnet de Voyage.