Τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί μας τις μέρες της καραντίνας, τον εγκλεισμό, τη “συντροφιά” τους, τον τρόπο που περνούν αυτές τις δύσκολες στιγμές, σε ένα διαφορετικό ταξίδι γεμάτο σκέψεις, εικόνες, αλλά και την ελπίδα ότι όλο αυτό θα τελειώσει κάποια στιγμή και θα μας βρει όλους πιο κοντά, αλλά και πιο δυνατούς.
Όταν ξεκίνησε η καραντίνα διάβαζα και άκουγα διάφορους γονείς να διαμαρτύρονται που πλέον τα παιδιά τους δεν θα πήγαιναν σχολείο, αγγλικά, ποδόσφαιρο, κιθάρα, λογοθεραπεία∙ που έκλεισαν οι παιδότοποι και δεν είχαν τι να τα κάνουν. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «αφού δεν τα θέλετε και δεν μπορείτε να είστε μαζί τους γιατί τα κάνατε;». Προσωπικά γουστάρω τρελά να είμαι μαζί τους∙ να διαβάζουμε βιβλία, να χορεύουμε, να παίζουμε με πλαστελίνες, να κάνουμε γυμναστική, να τσακωνόμαστε… Να ακούμε ασταμάτητα το «ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά» και να βλέπουμε ανελλιπώς κάθε απόγευμα το Paw Patrol στην τηλεόραση. Μέχρι η ώρα να πάει 8.30 (το βράδυ) για να κάνουμε μπάνιο, να πιούμε γάλα και να κοιμηθούμε. Να κάνουμε και εμείς οι μεγάλοι τα δικά μας (διάβασμα για το μεταπτυχιακό, λίγο Netflix, καμία θεατρική παράσταση στην τηλεόραση). Οι μέρες της καραντίνας μπορούν να γίνουν πολύ όμορφες αν έχεις «σπίτι» (για να μείνεις) και αν έχεις δίπλα σου πλάσματα που αγαπάς. Ναι μαζεύουμε τα παιχνίδια 800 φορές τη μέρα, ναι σκουπίζουμε το σπίτι 400 φορές τη μέρα, ναι φωνάζουμε: «Πήγαινε για τσίσα, φόρα παντόφλες, πλύνε καλά τα χέρια σου» 200 φορές τη μέρα, αλλά υπάρχουν και άλλες 100 που με κάνουν να σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε που, έστω και έτσι, έχουμε χρόνο ο ένας για τον άλλον. Και αυτό άρχισα να το αντιλαμβάνομαι και να το εκτιμώ αφού έχασα τον μπαμπά μου.
Μαμά Ίωνα και Ιόλης Ωρωπός
