* Eπιστροφή στην πραγματικότητα το λοιπόν και για μένα, όχι κανονικότητα, μα πραγματικότητα!
Υπάρχει διαφορά όπως και να το κάνεις.
Πριν την καραντίνα και τον εγκλωβισμό έπαιρνα τα πρωινά συνήθως το τρόλεϊ για να πάω στην δουλειά μου. Κόλαση. Πατείς με πατώ σε, ο ένας πάνω στον άλλον. Σήμερα, όλα ανθρώπινα, με τα γαντάκια τους, με τις μασκούλες τους το 99% !!! Τείνουμε να γίνουμε Japanese, η επίκληση και τα σχιστοειδή μάτια μας λείπουν.
Το 99% λοιπόν, κομπλέ αμφίεση και με άνεση, για εκείνο το 1 %, φροντίζουν τα «παιδιά» του ΠΡΟ ΠΟ. Που και που ‘’σκάει’’ και κάνα μπλόκο:
-Κατέβασε κάτω την κυρία…
-Γιατί κυρία μου δεν φοράτε την μάσκα σας;
-Ξέρετε, ξεχάστηκα.
-Κατέβασε κάτω την κυρία…
-Μα ξέρετε…
-Κατέβασε κάτω την κυρία…
-Ωωω, κατεβασέ την εσύ άμα θες, με έσκασες.
Ρε Japanese σου λέω, νταξ όχι μέσα από το Καβασάκι, από τα περίχωρα ας πούμε…
*
*Η μέρα μπήκε ακούγοντας:
