Η μέρα από το πρωί δεν λέει να αποφασίσει. Ο ουρανός μια ανοίγει μια κλείνει. Ο ήλιος δύσκολος σήμερα. Ούτε ζεσταίνει ούτε λιώνει το χιόνι που έχει συσσωρευτεί στις άκρες των δρόμων και είναι πλέον πιο πολύ μια λασπωμένη γκρι-καφέ μάζα, παρά το λευκό άσπιλο των προηγούμενων ημερών.
Παίρνω στο δρόμο για Χολαργό-Παπάγου και στρίβω στη λεωφόρο που οδηγεί στην Αττική Οδό αλλά και ψηλά στον Υμηττό. Τζίφος.
Ένα περιπολικό κλείνει το δρόμο:
-“Μέχρι εδώ με το αυτοκίνητο…Με τα πόδια αν θέλετε.”
-“Μα είδα κι άλλους”…
-“Ήταν του Δήμου. Καθαρίζουν το νεκροταφείο, για… ξέρετε… Μακριά από μας!”.
Η κάρτα του www.carnetdevoyage.gr αποδεικνύεται πολύ καλό διαβατήριο. Υποσχέθηκα κιόλας ότι δεν θα κάνω πειράματα στην ανάβαση, το αυτοκίνητο συμβατικό βλέπεις κι ανέβηκα απλά να δω την πόλη από ψηλά…
Το χιόνι έχει λιώσει στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας όχι όμως και στα Νεκροταφείου Χολαργού και Παπάγου.
Η θέα από τα μνήματα, καλυμμένα από χιόνι με ανατριχιάζει. Μπαίνω μόνη μου στο Νεκροταφείο Χολαργού. Ψυχή ζώσα. Μόνο κάτι βήματα στο μισοπατημενο χιόνι υποδηλώνουν πρόσφατη παρουσία.
Στο Νεκροταφείο Παπάγου πάλι οργασμός δουλειάς. Υπάλληλοι του Δήμου με υποδέχονται με χαμόγελα. Φτυαρίζουν, καθαρίζουν, ετοιμάζουν τελετή.
Μπαίνω δειλά δειλά στη πύλη, νιώθοντας σαν παρείσακτη. Αντιθέτως με κάνουν αμέσως να νιώσω ευπρόσδεκτη, βγαίνουν φωτογραφία, ανταλλάσσουμε τηλέφωνα. Ένα σκυλί που ζει στο νεκροταφείο δεν πτοείται καθόλου από την παρουσία μας, αλλά αρνείται να ποζαρει.
Ένα μισοπεσμένο δέντρο μου κρύβει την ορατότητα. Ο δρόμος γλιστράει κι ας είναι τόσες ώρες μετά την τελευταία χιονόπτωση.
Η σύντομη βόλτα τελειώνει με ένα στοπ στο παρατηρητήριο.
Η Αθήνα απλωμένη όπου κοιτάει το μάτι, δεν διαφέρει από πριν. Όλα επιστρέφουν σιγά σιγά στην κανονικότητα πριν την έλευση της Μήδειας.
