* Οι σαύρες του Αιγαίου άρχιζαν να ”δοκιμάζουν” τα νησιά, οι πιστοί έχουν καλά κρυμμένα τα γιατρικά απ΄τους θεούς, πίσω από το ιερό του Αϊ Γιώργη της Βελανιδιάς.
Τα πουλιά είναι ήρεμα απόψε και τα νερά του Αχέροντα εξακολουθούν να κυλούν προς μια κατεύθυνση ακόμα.
Όλα λοιπόν κατά πως ορίζει ο νόμος. Μόνο οι πουτάνες παραμένουν μαρμαρωμένες πάνω στα χρώματα και σε νερά που τρέχουν, σκεπασμένες με κατάλευκα σεντόνια, φρεσκοσιδερωμένα, τσάκιση στα 16, μαζί και μ’όλες τις κατάρες από καταβολής κόσμου, χωρίς δικαιολογίες πρόχειρες, χωρίς παρατράγουδα. Πουτάνες περιωπής.
Για το μεγαλείο να μιλάς, μου είπες ή το μεγαλειώδες, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τα μακριά μαλλιά και γένια σου, τα ατημέλητα συναισθήματα, τα μακριά σου δάχτυλα που δείχνανε προς τον κόσμο, θυμάμαι ακόμα την φωτιά στα μάτια σου.
Έκανα μια προσπάθεια να δω τις ειδήσεις στην τηλεόραση, μα δεν καταλάβαινα την γλώσσα τους. Ξεθάρρεψα και δοκίμασα και δεύτερη και τρίτη φορά, καμία δεν άντεξα περισσότερο από 2-3 λεπτά. Βγήκα στο μπροστινό μπαλκόνι να ανασάνω, ήταν το πιο κοντινό. Αέρας από καραντίνα, τι να σώσει; τι να προσφέρει;
Γύρισα μέσα, πήγα πίσω στο άλλο μπαλκόνι, μέτρησα τα βήματα, τα βρήκα σωστά, τίποτα δεν έχει αλλάξει, άγω νόμιζα πως…
Μου μοιάζουν οι μέρες, σαν να με έχει πλακώσει ο γιούκος με τις μπαντανίες. Σαν να έχω στο στήθος μου, ιστορίες αλλόκοτων χρόνων, μα δεν είναι τα λουλούδια για άμα διψάσουν τ΄ άλογα. Κατεβαίνει το φως, γλιστράει στο αλουμίνιο, κάποιον έχω κατά νου, μα δεν μαρτυράω.
”Το σκότος και η φυλακή”, α ρε Μάρκο, Αγίασμα !!!
* Η μέρα βγήκε ακούγοντας το:
