Η εικόνα από ψηλά, σαν ελλιπές στιχάκι στο κοσμαγάπητο τραγουδάκι του Τσιτσάνη.
Ο σπάρος άφαντος, και η κυρία καβουρίνα μόνη κι έρημη, όπως άλλωστε και το δεύτερο σε μέγεθος λιμάνι της Αττικής.
Η άλλοτε πολυσύχναστη Ραφήνα, στέκει σχεδόν εγκαταλελειμμένη κάτω από τον ήλιο του απομεσήμερου.
Εδώ που άλλοτε η κίνηση δεν σταμάταγε ποτέ και τα ταβερνάκια ήταν χειμώνα καλοκαίρι δημοφιλή, τα καράβια για τις Κυκλάδες και την Κρήτη, αλλά και το Βόρειο Αιγαίο πιάνουν πλέον αραιά και πού και φεύγουν για τα νησιά άδεια. θλίψη.
Την ώρα που πλησιάζουμε το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, εντάξει η θέα από ψηλά ευτυχώς αναλλοίωτη από τον κορωνοϊό, το εξπρές για Τήνο περιμένει να …φορτώσει, λέμε τώρα, κάποια φορτηγά τροφοδοσίας. Ο άγιος, “προστάτης των ναυτικών” ο ναός του οποίου σχεδιάστηκε και χτίστηκε το 1947 πάνω σε πολυβολείο της κατοχής, σήμα κατατεθέν την πόλης και τόπος συνάντησης της περιοχής, άλλοτε “μέθαγε” από τα ντουμάνια των φουγάρων. Τώρα μετά βίας παίρνει μυρωδιά.
Η Ραφήνα είναι ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ελλάδας και το δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Αττικής, υποδεχόταν 2 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως. Τώρα ποιος κάθεται να μετρήσει.
Στο βάθος του ορίζοντα σκάει “παναλάφρο” ένα ακόμη σκαρί. Θα έχει κι αυτό την τύχη του προηγούμενου. Θα πιάσει άδειο και θα σαλπάρει, ακόμη πιο άδειο.
