* Σήμερα να δεις που δεν μπορώ να γράψω λέξη, λες και ” πλακώνονται ” τα γράμματα μεταξύ τους, από την μια το τι μέλλει γενέσθαι γενικότερα, από την άλλη το πάρτι στην πλατεία και το ντου από παντού, κυρίως των ΜΑΤ (τι είχα Γιάννη, τι είχα πάντα) και από την τρίτη, οι “αόρατοι” άνθρωποι των τεχνών. Γι αυτό αφήνω τον στιχουργό να τα πει ΟΛΑ…
Να δείς που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες
Λένε πως είμαι γκαντέμης
Παλιοκουμούνι, ανάρχας
Χωρίς αιτία φρικάρω
Και άλλα πολλά εμπριμέ
Πιάσαν τα πόστα κοθώνια
Όλα τα ξέρουν, ξεράδια
Κι ήρθανε λέει να μας σώσουν,
Που να μη σώσουνε ποτέ
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και χαζούς
Μου ‘ρχεται ρεύμα τριάντα
Του τηλεφώνου σαράντα
Νερό και νοίκι εξήντα
Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά
Γύρω σαΐνια κανάγιες
Τρώνε με δέκα μασέλες
Θέλουν βρεμένη σανίδα
Και τους φερόμαστε κι ευγενικά
Να δεις που κάποτε
Θα μας πούνε και μαλάκες
Να δεις που κάποτε…
Γιάννης Μηλιώκας
