Και συμπληρώθηκαν 10 χρόνια…
Από τον μοναδικό “αγώνα της Κερατέας» και όλων όσοι συμμετείχαν ενεργά, από όλη την Λαυρεωτική, από τους όμορους Δήμους, από την Αθήνα κι άλλες πόλεις, ακόμα κι από άλλες χώρες. Ο φασισμός των σκουπιδιών δεν πέρασε. Δεν πέρασε το «έτσι θέλω» των μεγαλοεργολάβων, που τα έργα τους θα έθαβαν την περιοχή. Ταυτόχρονα αναδείχτηκε η ανήκουστη και παράνομη διαχείριση των απορριμμάτων, που σερνόταν σε όλη τη χώρα, υποβαθμίζοντας το περιβάλλον και την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Παράνομη, γιατί έχει κοστίσει ως τώρα αρκετά πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αρκετή ταλαιπωρία στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας.
Ποτέ δεν υπήρξε η πολιτική βούληση να γίνουν οι σωστές περιβαλλοντικά κινήσεις, γιατί η πίεση των μεγαλοσυμφερόντων είναι πάντα αφόρητη. Και το πολιτικό κόστος πάντα καθορίζει την τελική απόφαση ή την μη απόφαση και την παραπληροφόρηση του κόσμου.
Ο αγώνας μας έθεσε –για όλη τη χώρα και για όλες τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας- το μεγάλο δίλημμα: Μεγάλες –φαραωνικές- εγκαταστάσεις, που ΠΑΝΤΑ είναι ρυπογόνες, πανάκριβες και πονηρές; Που δεν υπολογίζουν τους κατοίκους, ή τους χειρίζονται με ψεύτικες υποσχέσεις; Ή μικρά, ευέλικτα σχήματα, επιστημονικά τεκμηριωμένα, που ελέγχεται η πορεία τους, που σέβονται και ωφελούν τους κατοίκους και το περιβάλλον, και δεν προξενούν μη αναστρέψιμες καταστροφές;
Οι περιβαλλοντικές μελέτες των επιχειρήσεων ποτέ δεν είναι αντικειμενικές, γιατί πάντα στοχεύουν στο μέγιστο ατομικό κέρδος. Το όφελος των πολλών δεν υπάρχει στους στόχους τους. Ο αγώνας τότε των κατοίκων, που έδωσαν την ψυχή τους –άλλοι από την αρχή κι άλλοι αργότερα– όμως ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, έβαλε τη βάση για κάθε νικηφόρο αγώνα: την ομοψυχία, την αγωνιστικότητα και το δίκιο. Όσοι συμμετείχαν και συμπαραστάθηκαν έγραψαν μια σελίδα σεβασμού της Δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας και του πολιτισμού, γιατί έγιναν άπειρες εκδηλώσεις πολιτισμού, τότε.
Η προσφορά καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα ήταν σημαντική, τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα, όσο και κατά την προετοιμασία του, με τα πολιτιστικά φεστιβάλ επάνω στο Οβριόκαστρο.
Κι αν αναρωτηθεί κανείς «και οι μολότοφ; Ήταν Δημοκρατία αυτό;» γιατί μόνο αυτό έδειχναν τότε τα κανάλια. Μα αυτό ήταν το μόνο που λογάριαζε η κυβέρνηση και ήταν η ακραία απάντηση στην προσπάθειά τους να καταντήσουμε κατεχόμενη περιοχή υπόδουλου λαού. Όταν χτυπούν γέρους και παιδιά, όταν τσαλαπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματά σου, όταν νιώθεις ότι ζεις σε περιοχή παράνομα κατεχόμενη από βίαιους, άξεστους μισθοφόρους, τότε κάτι πρέπει να κάνεις. Κι όταν βλέπεις τη διαστροφή της αλήθειας από πληρωμένα κανάλια, τότε βγαίνεις εκτός ελέγχου. Μήπως έχει καταργηθεί σ’ αυτή τη χώρα το δικαίωμα για άμυνα, όταν κάποιος σε καταδυναστεύει;;;
Για να μην βγαίνουν οι πολίτες εκτός ελέγχου χρειάζεται να βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση, ώστε κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της ποιότητας ζωής και καταστροφής της περιβαλλοντικής συνείδησης, να πέφτει στο κενό. Τιμάμε τον αγώνα εκείνο. Δεν ξεχνάμε. Δεν αλλοτριωνόμαστε.
