Ήταν 7 Γενάρη του 2013 όταν διάβηκα το κατώφλι της για πρώτη φορά… Απέναντι από την είσοδο η παλιά εκτυπωτική μηχανή. Σοκ και Δέος. Είχα ραντεβού με τον διευθυντή κι ένιωθα σαν πρωτάρα στη πρώτη συνέντευξη για δουλειά. Ήταν όπως αποδείχτηκε η τελευταία συνέντευξη για πρόσληψη σε εφημερίδα.
Ταχυκαρδία. Δεν πήρα καν το ασανσέρ. Ανέβηκα τρέχοντας τη σκάλα.
Είχα περάσει χιλιάδες φορές έξω από το κτίριο της Μίνωος. Κάμια άλλη ελληνική εφημερίδα δεν είχε τέτοιο κτίριο. Ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και το χαρακτηριστικό λογότυπο με την πέννα τόξο να φαίνεται από μέτρα μακριά. Και τη μέρα και τη νύχτα.
Η Ελευθεροτυπία και οι αρθρογράφοι της, οι συντάκτες της, το δυναμικό της, η ύλη της, τα ένθετα της, ήταν για μένα, από τότε που ξεκίνησα τέλη της δεκαετίας του΄80 να δουλεύω σε εφημερίδες και έντυπα, ένα απατηλό όνειρο, διακαής πόθος που δεν τον είχα διεκδικήσει ποτέ και δεν πίστευα ποτέ ότι μπορούσα να τον φτάσω.
Τώρα ήμουν ένα βήμα πριν την πρόσληψη. Την τελευταία πρόσληψη της δημοσιογραφικής μου πορείας.
Δύο χρόνια στη δεύτερη Ελευθεροτυπία γιατί δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να ενταχθώ στο δυναμικό της πρώτης, είχα την ευκαιρία να μάθω πολλά και κυρίως να καταλάβω, ακόμη και την εποχή της δύσης της πια, τη διαφορετικότητα αυτής της δημοσιογραφικής οικογένειας.
Μπορεί να είχε πια αποδεκατιστεί, μπορεί να είχε χάσει την αίγλη της, αλλά είχε ακόμη στοιχεία που δεν είχα ποτέ ζήσει σε κανένα έντυπο από αυτά που είχα δουλέψει τα 23 προηγούμενα χρόνια που έκανα αυτή τη δουλειά.
Ήταν οι άνθρωποι της που έκαναν την διαφορά, όχι όλοι δεν θα πω ψέματα και μεγαλοστομίες, ποτέ δεν είναι όλοι, όμως αυτοί που ήταν… αρκούσαν και με το παραπάνω. Ήταν η αντίληψη τους απέναντι στην ενημέρωση, ο τρόπος που προσέγγιζαν το θέμα, ο τρόπος που έκλειναν το μάτι στη δημοσιογραφία αλά Ελευθεροτυπία.
Η δεύτερη Ελευθεροτυπία ακολούθησε πολύ σύντομα την τύχη της πρώτης και η πιο δυνατή εκδοτική ιστορία στην μεταπολιτευτική Ελλάδα έγραψε το πιο άδοξο φινάλε. Όμως για μένα οι δεσμοί αίματος που δημιούργησα μέσα στο κτίριο που πλέον τους τελευταίους μήνες μετατρέπεται σε ξενοδοχείο, είναι τόσο δυνατοί που τους φέρω μέχρι σήμερα και όπως φαίνεται θα τους έχω εσαεί.
Σαν να μου έγινε μετάγγιση ένα πράγμα.
Σαν να πέρασε στο dna μου η μικρή μου παραμονή στη Μίνωος.
Πέντε χρόνια τώρα περιμένω να ακούσω ότι οι άνθρωποι που έχτισαν γράμμα γράμμα, λέξη λέξη, τίτλο τίτλο, εικόνα εικόνα την πιο ένδοξη δημοσιογραφική περιπέτεια στη χώρα κι έχασαν μέσα στο κτίριο αυτό τις πνευματικές τους περιουσίες, τα όνειρα, τα θέλω τους, τις ζωές τους, θα πάρουν έστω μια μικρή αποζημίωση για τους κόπους τους.
Δεν είμαι μέσα σε αυτούς, όμως νιώθω σαν να υπάρχει και το δικό μου όνομα στη λίστα. ΄Ετσι συμβαίνει με τις οικογένειες. Τρώει ο ένας χορταίνει ο άλλος.
Και τώρα ένα μήνα πριν τη δικαίωση έρχονται οι τράπεζες να ανακόψουν τις ήδη χιλιοκομμένες αποζημιώσεις που έχουν επιδικαστεί στους εργαζόμενους, επικαλούμενες το λάθος νόμο.
Η “οικογένεια”, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, ακόμη και κάποιοι γνωστοί που τους έχω απλώς ακουστά θα είναι στο δρόμο, θα αγωνιστούν για τη δικαίωση τους. Θα είμαι μαζί. Όχι από υποχρέωση, όχι από αλληλεγγύη, αλλά από δικαιοσύνη.
Από αγάπη για εκείνα τα βράδια που κλείναμε το φύλο κι ανάβαμε τσιγάρο κι αρχίζαμε τις ιστορίες. Για τα πρωτοσέλιδα που κανείς δεν μου άλλαζε ούτε κόμμα. Για το εξώφυλλο του Φύσσα: “Σιγα Μην Κλάψω, Σιγά Μην Φοβηθώ”.
