* Κοίταζα χτες το βράδυ τα μπαλκόνια που το Σάββατο βράδυ, ήταν όλο …υποσχέσεις και ευχές. Θα μου πεις ήταν Μεγάλο Σάββατο, βράδυ Ανάστασης.
Σωστά, αλλουνού δουλειά.
Μα εμένα απόψε, την ίδια θλίψη μου έδειξαν, εκείνη που βλέπω χρόνια τώρα, στην ίδια πόλη, στα ίδια μπαλκόνια…
Με καταθλίβει που νυχτώνει ο εαυτός μου σαν ιβίσκος που μαραίνεται και πέφτει, σαν νόθο στο ξεδιάλεγμα, σαν ίσκιος στο νερό. Πυγολαμπίδες κυοφορούσες αυτομολούν και πνίγονται. Ρισκάρουν.
Είναι οι ίδιες που κάποτε καταδίκαζαν τα Σάββατα, τώρα μεγαλοδείχνουν. Εσύ, δέσε τον μονόκερο με αρώματα στο δένδρο. Απόψε ενδέχεται να βρέξει χαμόγελα και έτσι όπως λευκός θα κυματίζει, μπορεί να …ξεβγαλθεί.
* Πόσο όμορφα μυρίζει ετούτη η Άνοιξη και πόσο έντονα…
κι ας έχει την χλωμάδα και το κρύο ενός Χειμώνα.
* Αυτή η μέρα μπήκε ακούγοντας:
