Το φως είχε “πέσει” από ώρα. Τι ώρα;
Μέρες, βδομάδες , μήνες. Σκοτάδι, στο αύριο, στο μέλλον.
Είναι αλήθεια πως η πόλη πια δεν με χωράει, με στενεύει, με πνίγει. Σε κάθε ευκαιρία θέλω να την βλέπω πίσω μου, μέχρι την μέρα που θα είναι μια ανάμνηση.
Μα πάντα γίνεται όπως τα λέει ο ποιητής και όχι όπως θέλουμε εμείς.
Μοιάζει με τους στίχους από τις “ΤΡΥΠΕΣ”:
Όταν θα ‘ρθείς
να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου
όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις
τις ρόδες μου σε ράγες
κι εγώ αρχίσω να κυλάω να κυλάω να κυλάω ξανά
Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
κι άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν
τα άλλα τρένα να περνούν
Με τούτα και με τα άλλα, ο δρόμος με έβγαλε νύχτα στην Κερατέα, στο ραδιόφωνο οι ειδήσεις περιέγραφαν το σκοτάδι του μεσημεριού στο Μαρούσι.
ΣΟΚ: Ακρωτηριασμός εποχικού Πυροσβέστη από κροτίδα των ΜΑΤ! Χειροβομβίδες κρότου λάμψης, χημικά και νερό με πίεση στους διαμαρτυρόμενους πυροσβέστες.
Σε ποιους;
Σ εκείνους που το καλοκαίρι τους φιλούσαμε τα χέρια και τους λεγαμε ήρωες, γιατί έσωζαν ζωές και το βιο σου, το βιος μου. Μα σήμερα κανείς από εμάς δεν ήταν δίπλα τους.
Χτύπησαν και τον Ορέστη με την αντλία, δύο κατάγματα στο πόδι ο Ορέστης, φωτορεπόρτερ που έκανε την δουλειά του, ένας επαγγελματίας που ποτέ δεν θα σε προκαλούσε ούτε με το παρουσιαστικό του, ούτε με την συμπεριφορά του.
Η Λαυρίου σχεδόν αδιέξοδη με την τόση ομίχλη, κάνω δεξιά να φωτογραφίσω, θυμάμαι εκείνες τις μέρες τις Κερατέας, που οι …σκληροί των ΜΑΤ δεν ήξεραν που να κρυφτούν και πολύ φοβάμαι πως θα ξανάρθουν τέτοιες μέρες και δεν θαναι σαν εκείνο το τρένο που έβλεπε…
Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν
