* Σαν τώρα ήταν, θυμάμαι σου λέω, θυμάμαι καλά.
Μάζευε τις χαμολιές και έβαζε μέλι στα δαμάσκηνα. Πουθενά δεν τον ”έπιανες”. Έσκαβε το χώμα δίπλα στα νερά με τις πέστροφες, ούτε ένα δάκρυ. Τα βήματα βαριά και μετρημένα, δύο, τρία, επτά, δώδεκα, δεκαοχτώ, τριάντα δύο…
Τα χρώματα της άνοιξης χαλί σε μονοχρωμία, κόντρα στο καφέ, νοιώθουν πως έρχεται η βία. Είναι πολύ κοντά τους τώρα πια. Τα φύλλα της Άνοιξης δεν θα αντέξουν. Στα μάτια του καλοκαιριού που έρχεται θα ξεθωριάσουν. Πιτσιρικάδες, μαζεύαμε από τις τριανταφυλλιές του νεκροταφείου τις χρυσόμυγες. Τους δέναμε κλωστή γύρω από το χώρισμα της μέσης εκεί στα χαλκοπράσινα, τα φιλικά του ήλιου, αμολάγαμε, τους δίναμε τράτο και εκείνες βζζζζζζζζζ, γυρνούσαν γύρω μας σαν τροχός σε λούνα πάρκ, ήμασταν το κέντρο του κόσμου τους.
Ύστερα, τις άδειες κουβαρίστρες από τις κλωστές, τις χαράζαμε, τους κάναμε ”δόντια” και φτιάχναμε μικρά άρματα μάχης, με εκείνο το λάστιχο το μαύρο το στρογγυλό, που το ”κλέβαμε” από τα βρακιά των γιαγιάδων. Πολύ αργότερα έφερε με το μέτρο ο Βίκτωρας και γλυτώσανε οι γριές το κάζο, να πέσει κανά βρακί και να γελάει ο κόσμος, αν και είχαν κάνει το κουμάντο τους με την μέθοδο της παραμάνας.
Τώρα κάθομαι εδώ, κοιτάζω την φωτογραφία του σχολικού έτους 1969-1970, νοσταλγώ, πονάω για εκείνους που βιάστηκαν να ”φύγουν”, την Σούλα μας, τον Γιάννη μας. Έχω στην πλάτη το φεγγάρι το λειψό και η Αφροδίτη από πάνω του να του τα ”σούρνει”. Λειψό τ΄ άνάσκελα σαν φέτα από πεπόνι και στο ποτηράκι μου τσικουδιά από την καλή.
Σε λίγο θα χαθεί ο φέγγος, ούτε αυτός αντέχει, την γκρίνια της ωραιοτάτης και όταν γεμίσει θα βγει με την σειρά του από την πλάτη του Υμηττού και τότε εγώ θα τον έχω μπρός στα μάτια μου να τον καμαρώνω. Την ωραιοτάτη δεν θα την βλέπω πια. Για την πούλια λέω, μην πάει ο νους σου στο κακό.
* Η μέρα βγήκε με:
