Θεανώ Μανουδάκη
Η Θεανώ Μανουδάκη είναι κοινωνιολόγος και στο διδακτορικό της έχει ασχοληθεί με τη νεανική παραβατικότητα και τις συμμορίες ανηλίκων. Η φωτογραφία μπήκε στη ζωή της αρχικά ως εκπαιδευτικό εργαλείο και στη συνέχεια ως μέσο έκφρασης και δημιουργίας. Έκτοτε συνυπάρχει, ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της καθημερινότητας της, παράλληλα με την επιστημονική της δραστηριότητα. Λατρεύει τη φωτογραφία δρόμου και τις εικόνες σε άσπρο μαύρο. Προσπαθεί μέσα από το φακό της να εγκλωβίσει τις στιγμές των δρόμων, τη σιωπή της φύσης, την ιστορία των προσώπων, γνωστών και αγνώστων, την ενέργεια της μουσικής
20-21/6/22 –Συναυλίες Σωκράτη Μάλαμα
Αν έπρεπε να περιγράψω τις δύο τελευταίες μέρες στο Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια με στίχους, τότε θα τους δανειζόμουν από τους “Ευτυχείς λυπημένοι και πότες”, από την “Ανδρομέδα” και τα όμορφα και περίεργα όντα που την κατοικούν, από την “Ηλιοπετρα” και τα φτερά που βγάζουν στους ώμους οι σκλάβοι όταν φιλιούνται δύο…
Αν έπρεπε όμως να διαλέξω μόνο δύο αυτοί θα ήταν: «Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας/ πειρατική σημαία», τιμής ένεκεν στην πειρατική σημαία που δύο βράδια χόρευε πάνω σε χέρια υψωμένα, ανάμεσα σε σταγόνες αλκοόλ και κόκκινους καπνούς.
Δύο βράδια γεμάτα αγκαλιές, τσίπουρα, καπνογόνα και τραγούδια. Δύο βράδια όπως παλιά, πριν αλλάξουν όλα στις ζωές μας.
Θα ήταν άδικο όμως για τον τραγουδοποιό, που έδωσε πραγματικά τον καλύτερο του εαυτό τις δύο αυτές μέρες, να κρατήσουμε μόνο την έξαψη και τον διονυσιακό ρυθμό του κοινού του. Ο Σωκράτης Μάλαμας, η αγαπημένη όλων Ιουλία Καραπατάκη, ο Πέτρος Μάλαμας, ο Φώτης Σιώτας και οι υπόλοιποι μουσικοί επί σκηνής κατάφεραν να μεταφέρουν τη χαρά και την εσωτερική απελευθέρωση που μόνο η αλήθεια των τραγουδιών μπορεί να δημιουργήσει.
Μετά από δύο χρόνια που οι συναυλίες γίνονταν με καθήμενους σε αριθμημένες θέσεις και μάσκες ήταν αναμενόμενο αλλά και ελπιδοφόρο το πόσο γρήγορα μηδενίστηκαν οι αποστάσεις ασφαλείας, συναισθηματικά και πρακτικά.
Κοιτάζω νεανικά κορμιά να πάλλονται, πρόσωπα να λάμπουν και μάτια φωτιά, φωνές να ενώνονται σε τραγούδια που έγιναν συνθήματα σε δρόμους και τοίχους. Πάντα η ζωή θα νικάει, τα παιδιά στην πλατεία, οι νεράιδες και τα ξωτικά θα βρουν πάλι τον τρόπο.
Μπορέσαμε τελικά με “κρασί, με καπνό και δυο νότες” να γυρίσουμε πίσω τα ρολόγια και να γιατρέψουμε τις πληγές, έστω και για δύο μόνο βράδια.
